Dag 10 – Melbourne

Toen ik vrijdag in de stad was, heb ik daar op een terrasje een kop koffie gedronken en een krantje gelezen. Daarin stond een interview over het Moonlit Sanctuary, een soort dierentuintje met veel inheemse diersoorten en dat zich richt op het behoud van deze beesten. Ze zetten daarom fokprogramma’s op met de grotere dierentuinen. Nu is dat allemaal mooi en aardig; wat mijn aandacht trok was het feit dat ze sinds kort twee dingo’s hebben. Dat is de Australische wilde hond. Nu weten jullie dat ik katten heb, maar ik ben eigenlijk veel meer een hondenmens. Daar moet ik dus naartoe.
Het ligt zo’n 50 minuten rijden van Melbourne. Om 9 uur rijd ik weg en inderdaad, rond tien uur was ik daar. Stom om geen pet mee te nemen, want het is weer behoorlijk zonnig. Nog geen twee minuten binnen (er zal in totaal een mannetje of tien in het park zijn op dat moment) en ik hoor twee jongens achter me: “ze hebben er overal maar één van”. Nu had ik net het tweede exemplaar van de wombat gezien, dus ik draaide me om en zei: “kijk, daar zit er nog één”. Het waren twee Nederlanders, waarvan de één nu zo’n 15 jaar in Australië woont en een jongen die stage op de boerderij komt lopen. De Neder-Aussie had een bekend accent. Hij bleek uit Warmenhuizen te komen; de stagiair uit een dorpje uit Brabant. Na even gepraat te hebben ben ik doorgegaan. Ik had namelijk een zakje voer gekocht, want je kon kangoeroes en walibi’s uit je hand laten eten. Als een klein kind keek ik daar naar uit. Ze zaten helemaal achterin het park, dus de koala’s, vogels, reptielen waren onvermijdelijk. Mooi hoor, maar ik wil nog een keer een kangoeroe van dichtbij zien en als het kan aaien. De eerste kangoeroe is zo’n hele grote (als ‘ie rechtop staat is ‘ie bijna een kop groter dan ik). Een Spaanstalig meisje probeert wat andere toeristen uit hun hoofd hadden gelaten; ze loopt met een handje voer op hem af. Skippy Sr. weet dat vriendelijke gebaar niet op waarde te schatten en laat middels een diep gebrom zijn afkeur blijken. Hoewel daar geen woord Spaans tussen zat, lijkt het meisje de boodschap volledig te begrijpen.
Gelukkig zitten er even verderop wat kleinere exemplaren die de vriendelijkheid, maar vooral het voer, wel waarderen. Ik ben volkomen gelukkig als een walibi ter grootte van een Vlaamse reus zijn klauwtjes om mijn vingers vouwt en voorzichtig het voer uit mijn handpalm zoent. Helemaal vergeten de tijd in de gaten te houden; de voorlichting over de dingo’s begint bijna, dus ik haast me daarnaartoe. Net op tijd; wat een fantastische beesten zijn dat zeg. Net zo hoog als een middelgrote hond, met een vosrode vacht. Slank, snel, intelligent: voilà, mijn alter ego. Prachtig.
Daarna nog wat meer tijd voor de andere dieren genomen en vervolgens terug naar het hotel.