Dag 22 - Hobart

Heerlijk geslapen en nu op naar Hobart, want morgen vlieg ik daarvandaan weer terug naar Melbourne.
OP de kaart van Tasmanie die ik van de eerste hostel-eigenaar had gekregen staat een advertentie voor een B&B op 5 minuten van het vliegveld. Na een telefoontje had ik een onderkomen voor de laatste nacht en wat voor één zou dat worden. Aangekomen op de bestemming moet ik goed zoeken. Het ziet eruit als een pleintje met gewone huizen. Waar moet ik naartoe? "Are you Rob?" Er even vanuit gaande dat mijn bekendheid in Tasmanië nog niet de vormen heeft aangenomen als die in Nederland, moet dat wel de stem van de B&B eigenaresse zijn.
Het blijkt een Engelse te zijn die al jaren op Tasmanië woont. Ze vertelt me van alles en nog wat (ooit getrouwd met een Nederlander, dol op tuinieren, je moet Richmond zien, eten in restaurant Balls & Chains is uniek, etc). In Port Arthur (2e dag Tasmanië) had ik echter gehoord over de vrouwengevangenis in Hobart, dus daar wil zo snel mogelijk naar toe. Het is al 13.30 uur en die sluit om 16 uur. In de auto, naar de gevangenis. Het complex is echter een stuk kleiner dan gedacht. In anderhalf uur ben ik er helemaal doorheen, zelfs de meest ingemetselde steen is ontdekt. Er is dus nog tijd voor Richmond. Als ik daar aankom krijg ik een berichtje van Susie, de eigenaresse van de B&B. Ze heeft een reservering voor het restaurant gemaakt. "Waarom ga je niet mee?" stuur ik terug. Alleen in een restaurant eten vind ik namelijk superstommmm en Susie heeft mooie verhalen, dus vervelen zit er niet in. Ze stemt in; om 18.15 moet ik terug zijn.
Richmond is weer zo'n prachtig stadje. Een fantastische brug uit 1823 die nog steeds gebruikt wordt. Verder nog een gaol, wat in Brits (en Australisch) Engels 'jail' betekent. Gezien de mindset van deze afgelopen week moet ik hier ook nog even naar binnen.
Dan terug, want we gaan uit eten. Het is inderdaad een indrukwekkend stukje Hobart waar het restaurant ligt (Salamanca heet de buurt). Het ligt aan de oude haven en de pakhuizen zijn van buiten nog in originele staat. De binnenkant van het restaurant heeft ook nog vele originele elementen, waaronder de balken in het plafond. Heerlijk gegeten (die Australiërs zijn in sommige opzichten net Amerikanen. Porties zijn belachelijk groot en als man wordt je blijkbaar geacht altijd de grootste hoeveelheid te nemen, misschien als je een briefje van de dokter hebt kom je hier onder uit.) Voor de steak waren de keuzes 200, 400, en 600 gram. Ik nam de 400 -wat ik stiekem al behoorlijk vind- maar werd een beetje vreemd aangekeken. Na een bevestiging op de 'are you sure?' kreeg ik het uiteindelijk toch. Weer dat Hobbit-gevoel...)
Daarna nog even door Hobart gelopen. Daar staat een standbeeld van de grote ontdekker Abel Tasman. Knap gemaakt.
Als we weer terug zijn doen we nog een drankje buiten op het dek, dat uitkijkt over de baai. Dan is het mooi geweest; morgen weer op tijd op en terug naar Melbourne